صیاد باش

یک دوستی توصیه‌ی خوبی می‌کرد.

می‌گفت همیشه مثل یک صیاد باش که به دنبال صیدش هست. یعنی چی؟ یعنی مثلا هر سخنرانی‌ای که می‌شنوی یا هر کتابی که می‌خونی به جای این‌که وقتت رو به نقد کردن و اشکال‌ گرفتن ازش بکنی، سعی کن نکات خوبش رو صید کنی. ممکنه یک صید بسیار گران‌بها بین کلی آت و آشغال پنهان شده باشه. رِند اونیه که به جای این‌که گیر بده به آشغال‌ها و گل و لای دورش، صیدش رو انجام بده...

منم اگر یادم باشه، معمولا سعی می‌کنم همین‌طور باشم و بیشتر از «من قال» به «ما قال» توجه کنم.

واسه همین هم، حقیقتا، هم از خمینی چیز یاد گرفته‌م، هم از سروش، هم از ریچارد داوکینز. هم از بودا، هم از محمد. هم از مجلسی، هم از مولوی...

حالا یه چیزی می‌خواستم بگم که این مقدمه‌ش بود و الان یادم رفت که چی بود! بعدا اگه یادم اومد پست رو ادیت می‌کنم :)